ಹಿಂದಿ vs ಇಂಗ್ಲಿಷ್ vs ಮಾತೃಭಾಷೆ? ಬುಹುಭಾಷಾ ತಂತ್ರವೇ ಸೂಕ್ತ

ನಾನು ಬಹು-ಜನಾಂಗೀಯ ಮತ್ತು ಬಹು-ಭಾಷಾ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವಳು. ತಂದೆ ತಮಿಳಿಗರು. ಅವರು ಬಹುತೇಕ ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಜಾರ್ಖಂಡ್ (ಆಗ ಬಿಹಾರ) ಮತ್ತು ಮಧ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ. ಅರ್ಧ ಬೆಂಗಾಲಿ ಹಾಗೂ ಅರ್ಧ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಮತ್ತು ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಡೆಹ್ರಾಡೂನ್ ನಲ್ಲಿ.

ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಂಗಿಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಸಂಕೀರ್ಣ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಿಂದ ಗುರುತಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನೀವು ಎಲ್ಲಿಯವರು ಎಂದು ಯಾರಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ನಾವು ಇಡೀ ಕುಟುಂಬದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಂದಿ ಅಚ್ಚರಿಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದರ ಜೊತೆಗೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಂದರೆ –ನಿಮ್ಮ ಮಾತೃ ಭಾಷೆ ಯಾವುದು?

ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸರಳ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಅಜ್ಜಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಭಾಷೆ ಅಥವಾ ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಬಾಂಗ್ಲಾ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಜ್ಜಿ ಕೂಡ ಇದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ತಂದೆ ಬಹುಭಾಷಿಕರು. ಅವರಿಗೂ ಬಾಂಗ್ಲಾ ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲು ಬರುತ್ತದೆ.

ನಾನು ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಹಲವಾರು ಬಂಗಾಳಿ ಪದಗಳನ್ನು ತಪ್ಪು-ತಪ್ಪೇ ಉಚ್ಛರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಅನೇಕ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಬಹುಷಃ ಆಗ ಅದು ನನ್ನ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಯಾವತ್ತು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆನೋ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಯಿತು.

ಬೋಧನಾ ಭಾಷೆ

ಕೇಂದ್ರೀಯ ಪ್ರೌಢ ಶಿಕ್ಷಣ ಮಂಡಳಿ (ಸಿಬಿಎಸ್ಸಿ) ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತನ್ನ ಅಧೀನದಲ್ಲಿರುವ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಸುತ್ತೋಲೆ ಹೊರಡಿಸಿ ಒಂದರಿಂದ ಐದರ ವರೆಗಿನ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಆ ರಾಜ್ಯದ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಬೋಧನೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳೂ ಸಮ್ಮಿಲನಗೊಂಡಿರುವ ಮೆಟ್ರೊ ನಗರ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಭಾಷೆ ಒಂದೇ ಆಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ನಾನು ನರ್ಸರಿಗಾಗಿ ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲ್ ವಿದ್ಯಾಲಯ(ಎಸ್.ಪಿ.ವಿ)ವನ್ನು ಸೇರಿದಾಗ ಹೀಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಸ್.ಪಿ.ವಿ ತನ್ನ ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ಈ ಭಾಷಾ ನೀತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಉಳಿದ ಯಾವ ಶಾಲೆಗಳೂ ಅದನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಐದನೇ ತರಗತಿಯ ತನಕ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯವನ್ನೂ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಬೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಐದರ ಬಳಿಕ ಬೋಧನಾ ಮಾಧ್ಯಮ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿತ್ತು.

ನಾನು ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿದಾಗಿನಿಂದ ಮೊದಲ ಭಾಷೆ ಹಿಂದಿಯಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಮಿತ್ರರು, ಸಹಪಾಠಿಗಳು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಕರ ಜೊತೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ಬಳಿಕ ಕ್ರಮೇಣ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡ ಬಾಂಗ್ಲಾ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಹಿಂದಿ ಎರಡನೇ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಪರಿವರ್ತನೆ ಸುಲಭವಾಗಿತ್ತು ಅನಿಸುತ್ತದೆ.

ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿರುವ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹಾಗೂ ತಾಂತ್ರಿಕ ಪದಗಳು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಒಟ್ಟಾರೆ ಸುಗಮವಾಗಿತ್ತು. ಶಾಲೆ ಹೊರಗಿನ ಜೀವನ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಸ್.ಪಿ.ವಿಯನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಎಂಟು ವರ್ಷದವಳಿಗೆ ಅದೇನು ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಬೇರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಗಳ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ನಾವು ಗುಣಾಕಾರ ಕೋಷ್ಠಕಗಳನ್ನು ‘ಪಹಾಡೆ’ ಎಂದು ಏಕೆ ಕರೆಯುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗದೆ ನಾನು ‘ಅಹಿತಕರ’ವಾಗಿರುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಸಂಗ ನನಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ.

ಬದಲಾವಣೆಯ ಕಷ್ಟ

ಐದನೇ ತರಗತಿಯಿಂದ ಆರನೇ ತರಗತಿ ವರೆಗಿನ ಪರಿವರ್ತನೆಯು ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕಲ್ಲ ಎಂಬ ಆತಂಕ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು. ವ್ಯಾಕರಣದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರೆ? ಅದು ಕ್ಷಮಿಸಲಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದ್ದೆ. ಈ ಆತಂಕ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಇದ್ದರೂ ಕೊನೆಗೆ ಪರಿವರ್ತನೆ ಸುಗಮವಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು ಎಂದು ನಾನು ಅರಿತುಕೊಂಡೆ.

ಟೀಚರ್ ಗಳೆಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ತುಂಬಾ ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡುವ ಮನೆಯಿಂದ ಬಂದ ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದೆ ಎಂದು ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡಲು ಬಾರದೇ ಇದ್ದ ಕುಟುಂಬಗಳಿಂದ ಬಂದ ನನ್ನ ಕೆಲವು ಸಹಪಾಠಿಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ ಗೇಲಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಮತ್ತು ನಾನೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆ ವಿನೋದದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗ ಅದನ್ನು ಯೋಚಿಸಿದರೆ ನಾಚಿಕೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಐದನೇ ತರಗತಿಯಿಂದಲೇ ನಮಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಲ್ಲಿ ಕಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇದು ಸುಲಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತೇ? ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಎಸ್.ಪಿ.ವಿ ಭಾಷಾ ನೀತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಆರನೇ ತರಗತಿಯಿಂದ 8ನೇ ತರಗತಿ ತನಕ ಯಾವುದಾದರೂ ನಾಲ್ಕನೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು (ಹಿಂದಿ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ) ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ನಂಟು ಕಳೆದ ಅನುಭವ

ನಮಗೆ ಬಂಗಾಳಿ, ಗುಜರಾತಿ, ತಮಿಳು ಮತ್ತು ಉರ್ದು ಭಾಷೆಗಳ ನಡುವೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ತಂದೆ ಮತ್ತು ತಾತನ ಭಾಷೆಯನ್ನು ತಿಳಿಯದೇ ಇರುವ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಕೀಳರಿಮೆ ಉಂಟಾಯಿತು. ಪ್ರತಿ ಪರ್ಯಾಯ ಬೇಸಿಗೆಯ ರಜಾ ದಿನಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನೈಯಲ್ಲಿರುವ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ನನ್ನ ಕಸಿನ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಹೊರಗುಳಿದ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಈಗಲೂ ಯಾರಾದರೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದರೆ ನನಗದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅರ್ಥವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ಕ್ಷಣವೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಅಂತರವನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಮಿಳಿನ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ ನಾನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳನ್ನು ನಾಲ್ಕನೇ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ದುರಾದೃಷ್ಟದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ಆ ತರಗತಿಗಳು ನಾನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದಂತೆ ಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ತಮಿಳು ಜ್ಞಾನ ಕನಿಷ್ಠ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದೆ. ನನಗೆ ತಮಿಳು ಓದಲೇನೋ ಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಓದಿದ್ದರೆ ಅರ್ಥವೇನು ಎಂಬುದು ತಿಳಿಯದೇ ಇರುವ ವಿಚಿತ್ರ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ.

ನಾನು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಷಾ ವಿಷಯದ ಕಡೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗಮನವನ್ನು ಹರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಹೇಗಿತ್ತೋ ಹಾಗೇ ಇತ್ತು. ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಂತೆ ವಯಸ್ಕನಾಗಿ ಅನೇಕ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡೆ. ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಭಾಷೆಯ ಕುರಿತ ಚರ್ಚೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ಸುಲಭ ಉತ್ತರಗಳು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.

ತಾಯ್ನುಡಿ ಸೆಳೆತ

ನನ್ನ ‘ತಾಯ್ನುಡಿ’ಯ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಿತ್ತು ಎಂದು ನಾನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಆರಂಭಿಕ ಬಾಂಗ್ಲಾ ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲೆ. ಆದರೆ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅವರ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ (ಅವರು 2019ರಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು) ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಬಹುದಿತ್ತು ಎಂದು ನನಗೆ ಅನಿಸದೇ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಕಲಿಕೆ ಎಷ್ಟೇ ದೋಡಪೂರಿತವಾಗಿದ್ದರೂ ತಮಿಳು ಕಲಿಯುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಒದಗಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಶಾಲೆಗೆ ಕೃತಜ್ಞಳಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಆ ಭಾಷೆಗೆ ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದರೂ ಅದರಿಂದ ಸಂಪರ್ಕರಹಿತಳಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ದಟ್ಟವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೆ ನಾನು ಅದನ್ನು ಕಲಿಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರೆ ಕನಿಷ್ಠ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕಲಾಗಿದೆ.

ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿ ನೀವು ಕಲಿತ ಭಾಷೆಯೇ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾನಾದರೂ ಭಾವಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಈಗಲೂ ನಾನು ನನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನು ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಮಗ್ಗಿ. ಗುಣಾಕಾರ, ಸಂಕಲನ, ಭಾಗಾಕಾರ- ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.

ದೆಹಲಿಯಂತಹ ನಗರದಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಜ್ಞಾನವು ನನಗೆ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಒಬ್ಬ ವರದಿಗಾರಳಾಗಿ ಆಟೋ ವಾಲಾಗಳಿಂದ ಆರಂಭಿಸಿ ಅಂಗಡಿಕಾರರ ವರೆಗೆ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಜನರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದಾಗ –ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿತಿರುವುದು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಸುಲಭಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ.

ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರು ಪಂಚಾಬಿ. ಅವರು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು, ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಎಲ್ಲ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ. ಅವರು ಹಿಂದಿ ಮಾತನಾಡುವ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಬಂದವರು. ಅವರು ನನ್ನಂತಲ್ಲ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತವರು. ಹಣಕಾಸು ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಸಮಸ್ಯೆ ಇಲ್ಲದವರು.

ಕಳೆದ ಒಂದು ದಶಕದಿಂದ ಅವರು ಆಗೀಗ ನನಗೆ ದೂರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ; “ಈ ಅಂಗಡಿಯವನು ತೆಹತ್ತರ್ ರುಪೈ (73 ರೂಪಾಯಿ) ಕೊಡುವಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ತೆಹತ್ತರ್ ಎಂದರೆ ಎಷ್ಟಾಗುತ್ತದೆ?” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಆದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಭಾಷೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್. ಅದರಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ. ಓದುತ್ತೇನೆ. ಈ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಹುತೇಕ ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿ (ಮಲಯಾಳಿ) ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತೇನೆ. ಈ ಭಾಷೆಯು ನನ್ನ ತಂದೆ ಕಡೆಯಿಂದ ಕಸಿನ್ಸ್ ಜೊತೆ ಕನೆಕ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬುವ ಭಾಷೆ

ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಈ ಭಾಷೆಯು ನನಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಭಾಷಣದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಂದರ್ಶನದ ವೇಳೆ ನನ್ನ ಕಾಳಜಿ ವಿಷಯದ ಮೇಲಿರುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ನನ್ನ ಅನೇಕ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಮಿತ್ರರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲು ಬಾರದೇ ಇರುವುದು ಅಡ್ಡಿಯಾಗಿದೆ; ಅದು ಅನುಚಿತವೂ ಕೂಡ.

ಪ್ರತಿ ಕೆಲವು ನೂರು ಕಿ.ಮೀ.ಗೆ ಭಾಷೆ ಅಥವಾ ಉಪಭಾಷೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮಂತಹ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನ್ನು ಜಾಗತಿಕ ಭಾಷೆ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿರುವ ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಹಿಂದಿ vs ಇಂಗ್ಲಿಷ್? ಅಥವಾ ಮಾತೃಭಾಷೆ vs ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ? ನಾನೆಂದೂ ಹಾಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಭಾಷೆ ಕೇವಲ ಸಂವಹನ ಸಾಧನ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಅದು ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡಬಹುದಾದ ಒಂದು ಲೆನ್ಸ್. ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ನಡುವಿನ ಸೇತುವೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಒಂದು ಅಂಶ. ನಾನು ದ್ವಿಭಾಷಿಯಾಗಿರುವುದು, ಅಂದರೆ ಒಂದು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿನ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇರುವುದು ನನಗೆ ಹಲವಾರು ಅನುಕೂಲಗಳನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ಬಹುಭಾಷಾ ಜ್ಞಾನವು ನನ್ನ ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಗೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದೇನೋ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿಯೂ ಸಮೃದ್ಧಳಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಂದರ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೊಂದು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ನಮ್ಮ ಗಮನವು ಬಹುಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪರಿಸರವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದರ ಕಡೆಗೆ ಇರಬೇಕು. ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಅನೇಕ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಲು, ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಅವರು ತಮ್ಮದೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ನಿಕಟವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕ ಸಾಧಿಸಲು ಸುಲಭವಾಗುತ್ತದೆ.